<<< ေသခ်င္ေစာ္နံတဲ့ေန႔.. >>>
ညအိပ္ၿပီးေတာ့ တနလၤာေန႔ နံနက္ကို အစ္မေျပာတဲ့ ကၽြန္းကိုသြားဖို႔လုပ္ၾကတယ္.. ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားလိုက္တာက ဟိုေရာက္ရင္ဘာမွမလုပ္ေတာ့ဘူး.. ေအးေအးေဆးေဆးေနမယ္ေပါ့.. အဲဒါနဲ႔ ေရးသြားခ်ိဳးလိုက္တယ္.. အားလံုးၿပီးေတာ့ အဲဒီကိုသြားၾကတယ္.. ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းလည္းပါလာတယ္... စုစုေပါင္း (၅)ေယာက္ျဖစ္သြားတယ္.. ကၽြန္းကိုေရာက္ေတာ့ အစ္ကိုကေျပာတယ္.. စက္ဘီးနဲ႔သြားမွ အဆင္ေျပမယ္ဆိုတာနဲ႔ စက္ဘီး ငွားၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းက စက္ဘီးမစီးတတ္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါနဲ႔သူကို ကၽြန္ေတာ္ကတင္နင္းရတယ္.. ေနာက္သြားေတာ့.. လမ္းေတြမွားၿပီး ဘယ္ေတြေရာက္သြားမွန္းေတာင္ မသိဘူး.. သူငယ္ခ်င္းကို တင္နင္းရတာလည္း ဖတ္ဖတ္ကိုေမာေနတာဘဲ.. အခ်ိန္ကလည္း (၁၂)နာရီ.. ေသတာပဲ.. အဲဒီမွာ... ေနရာကိုသိတဲ့ အစ္ကိုကလည္း .. လမ္းေတြလည္.. စိတ္ထဲမွာ ေရာက္ေနတဲ့ေနရာမွာပဲ ေျခပစ္လက္ပစ္လဲခ်င္စိတ္ကိုေပါက္ေနတာဘဲ.. ေညာင္းလိုက္တာ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့၊ ဒါေတာင္သူငယ္ခ်င္းက ပိန္လို႔ေတာ္ေသးတယ္.. အစ္မလိုသာ၀ရင္.. ေသသြားႏိုင္တယ္.. ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုဘဲ လမ္းမသိတဲလူေတြ အမ်ားႀကီးဘဲ.. ေန႔လည္ (၂)နာရီေလာက္မွ ကမ္းစပ္ကိုျမင္ရတယ္.. ေအာက္လည္းဆင္းလို႔မရ.. ေရလည္းကူးလို႔မရနဲ႔ ... ကမ္းေျခကို တံတားနဲ႔ပဲ ပါတ္ၿပီးၾကည့္ရတာ.. အဲဒါေလးကို အပင္ပန္းခံ၊ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီးလာရတယ္.. ေသသာေသလိုက္ခ်င္တယ္.. လာခ်င္အံုးဟဲ့.. အဲဒီကေန ညေန(၅)နာ
ရီေလာက္ျပန္လာခဲ့တယ္... မနက္ကတည္းကေန ဘာမွမစားရေသးတာနဲ႔ ၀င္စားလိုက္တယ္.. အိမ္ကို ည(၁၁)
နာရီေလာက္မွျပန္ေရာက္တယ္... ေတာ္ေတာ္ေလးကိုေသခ်င္ေစာ္နံသြားတယ္.. ေနာက္တခါအဲဒီကို ဘယ္ ေတာ့မွမသြားေတာ့ဘူး... ကုန္က်စရိတ္ကိုခံေပးပါမယ္ဆိုရင္ေတာင္.. မလိုက္ဘူး.. ဒါေပမယ့္ ရည္းစားနဲ႔ဆိုရင္ ေတာ့ တခါတည္းကိုလိုက္မွာ.. ႏွစ္ခြန္းေမးစရာကို မလိုဘူး...ဟားဟားဟား