ဇြန္လေရာက္ၿပီ။ ေက်ာင္းမ်ားလည္း ဖြင့္ၾကၿပီ။ သို႔မဟုတ္ ေက်ာင္းအခ်ိဳ႕ဖြင့္ၾကၿပီ။ အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ေသာ ေဒသတို႔၌တြင္ကား ဖြင့္စရာေက်ာင္းမ်ားသာ႐ွိ၍ ေက်ာင္းလာအပ္ေသာ ကေလးမ်ား မ႐ွိ၍လည္းေကာင္း၊ ကေလးမ်ား ေက်ာင္းလာအပ္ၾကေသာ္လည္း ၎တို႔အား လက္ခံမည့္ေက်ာင္းမ်ား ေပ်ာက္ဆံုးေနၾက၍လည္းေကာင္း၊ ေက်ာင္းေရာ ကေလးပါ အစအန ႐ွာမရေတာ့၍လည္းေကာင္း ေက်ာင္းမ်ား မဖြင့္ၿဖစ္ၾကေသး။ သို႔မဟုတ္ ေက်ာင္းမ်ား မဖြင့္နိုင္ၾကေတာ့။
ထိုေဒသကား အၿခားမဟုတ္။ စားဖိုမႈးအမည္ခံ သားသတ္သမားတစ္စု၏ အတၱၾကီးေပါ့ဆမႈေၾကာင့္ မၾကာေသးမီ အခ်ိန္က ၿပဳတ္က်ကြဲေၾက၍ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ၿဖစ္သြားခဲ့ၿပီၿဖစ္ေသာ ၿမန္မာၿပည္၏ ထမင္းအိုးၾကီး (ေခၚ) ဧရာ၀တီၿမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသပင္ၿဖစ္ေတာ့သည္။
ဘာေတြဘယ္လိုပဲ ၿဖစ္ခဲ့ၿဖစ္ခဲ့ ႏွစ္စဥ္ေရာက္႐ွိလာေနၾကအတိုင္း ဇြန္လကေတာ့ အခ်ိန္မွန္တိက်စြာ ေရာက္႐ွိလို႔ လာခဲ့ၿပန္ေလၿပီ။ ေက်ာင္းမ်ားဖြင့္သည္ ၿဖစ္ေစ၊ မဖြင့္သည္ၿဖစ္ေစ ၊ ကေလးမ်ား႐ွိသည္ၿဖစ္ေစ၊ မ႐ွိသည္ၿဖစ္ေစ ဇြန္လကေတာ့ ကေလးတို႔စာအံသံ ထြက္ေပၚလာမည့္အခ်ိန္ကို ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးေစာင့္စားေနခဲ့ၿပီၿဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကေလးမ်ားမ႐ွိသည့္အရပ္မွ အဘယ္သို႔ေသာ စာအံသံမ်ိဳးကို ဇြန္လက ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါသနည္း။ ဇြန္လတစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္လြန္းေနပါသလား။ ကၽြန္ုပ္မေၿပာရက္ပါ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြန္ဳပ္သည္လည္း ဇြန္လနည္းတူ ကေလးတို႔၏ စာအံသံကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသူတစ္ေယာက္ ၿဖစ္ေနခဲ့ေသာေၾကာင့္ပင္ၿဖစ္သည္။
ကေလးမ်ားအေပၚတြင္ ထား႐ွိေသာ ကၽြန္ုပ္တို႔၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား လြန္စြာၿပင္းၿပလြန္းေနပါသလား။ ကၽြန္ုပ္ မေၿပာတတ္ေတာ့။ သို႔ေသာ္ ဇြန္လကေတာ့ တစ္စံုတစ္ခုကို ၾကိဳသိေနသည့္အလား ၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းစြာပင္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါသည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ုပ္လည္း ေတာင္ေတာင္ေၿမာက္ေၿမာက္ ေလွ်ာက္ေတြးေတာမေနေတာ့ပဲ ဇြန္လ၏နံေဘးတြင္ အသာကေလး၀င္္၍သာ ထိုင္ေနလိုက္ေတာ့သည္။ ဇြန္လကို အႀကြင္းမဲ့ယံုၾကည္ရန္မွတစ္ပါး ကၽြန္ုပ္တြင္ အၿခားေ႐ြးခ်ယ္စရာလမ္း မ႐ွိ၍ေတာ့လည္း ၿဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ုပ္၏ဇြန္လအေပၚ ထား႐ွိခဲ့ေသာ ယံုၾကည္မႈတို႔ကား အခ်ည္းႏွီးမၿဖစ္ခဲ့။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ၎ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတိုင္း ဇြန္လ၏အစ ပထမ ညေနခင္း၌ပင္ ကေလးတို႔၏ စာအံသံမ်ား ထူးဆန္းအံၾသဖြယ္ရာ ထြက္ေပၚလာခဲ့ေသာေၾကာင့္ပင္ၿဖစ္သည္။
အစကေတာ့ ထိုစာအံသံတို႔သည္ ေခတ္စနစ္ဆိုး၏ သားေကာင္မ်ားအၿဖစ္ ဆက္လက္ရုန္းကန္ရန္ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွစြာ အသက္႐ွင္ၾကြင္းက်န္ရစ္ေသာ ကေလးမ်ားထံမွ ထြက္ေပၚလာသည္ဟု သူထင္ခဲ့မိသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ထပ္အခ်ိန္ပိုင္းငယ္ တစ္ခုမွ်သာ အသက္ဆက္ေပးရန္တတ္နိုင္ေသာ ေပါင္မုန္႔တစ္ဖဲ့စာ အတြက္ လမ္းမမ်ားေပၚတြင္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနရေသာ ေသလုေၿမာပါးကေလးငယ္မ်ားထံမွ ထိုကဲ့သို႔ေသာ စာအံသံ အဘယ္နည္းႏွင့္ ေမွ်ာ္လင့္နိုင္မည္နည္း။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ ၎စာအံသံတို႔ အဘယ္အရပ္မွ ထြက္ေပၚလာၾကသနည္း။ အရာရာက စူးစမ္းစံုစမ္းမႈ အေပၚတြင္တည္ေနသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ စာအံသံတို႔ ထြက္ေပၚလာရာ အရပ္ကို သူေတြ႔႐ွိခဲ့ၿပီ။ အၿခားေတာ့ မဟုတ္။ အၿပစ္မဲ့ ကေလးငယ္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာကို ရက္စက္စြာ၀ါးမ်ိဳစားေသာက္ခဲ့ေသာ သူ႔ေ႐ွ႕တည့္တည့္႐ွိ ေသမင္းတမာန္ေရၿပင္ႀကီးေအာက္မွပင္ ၿဖစ္ေတာ့သည္။
အစကေတာ့ ညီွစို႔စို႔ေရၿပင္ကို ေလတိုးတဲ့အသံ၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း ပုပ္ပြပြအေလာင္းေကာင္ေတြကို ငါးတြတ္တဲ့အသံဟု သူကထင္ခဲ့မိသည္။ အသံေတြက နိမ္႔ခ်ီတစ္ခါ၊ ၿမင့္ခါတစ္လွည့္ၿဖင့္ သိပ္မသည္းကြဲလွ။ တခါတရံတြင္လည္း ငိုသံလိုလို၊ ဗလံုးဗေထြး စကားသံလို ၿဖစ္ၿဖစ္သြားသည္။ ဒါေပမယ့္ ဘာသံဆိုတာကို ဆံုးၿဖတ္ဖို႔ ကေတာ့ သိပ္မလြယ္လွ။ ဤသို႔ၿဖင့္ ၿမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသႀကီးအား ေမးတင္ထားခဲ့ေသာ ေသြးနီေရာင္ေနလံုးႀကီး တၿဖည္းၿဖည္းနိမ့္ဆင္းသြားခဲ့ၿပီးေနာက္တြင္ေတာ့ အနက္ေရာင္ေစာင္ထူထူႀကီး တစ္ထည္ေအာက္ ႐ုတ္တရက္ေရာက္႐ွိသြားသလို ပါတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး ေအးစိမ့္မဲေမွာင္သြားေတာ့သည္။
အေမွာင္ထုၾကီးတၿဖည္းၿဖည္း နက္႐ိႈင္းလာသည္ႏွင့္အမွ် ေအာ္ဟစ္ငိုယိုအစာေတာင္းေနၾကေသာ အသံေတြ တၿဖည္းၿဖည္းတိုး၍လာၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုေဒသႀကီးတစ္ခုလံုး ေၿခာက္ၿခားစြာ တိတ္ဆိတ္သြားေတာ့သည္။
မၾကာခင္က သက္႐ွိတို႔၏ ႐ုန္းကန္ေပါက္ကြဲသံမ်ားၿဖင့္ ေရာေထြးေနခဲ့ေသာေၾကာင့္ မည့္သည့္အသံမွန္း မကြဲၿပားခဲ့ေသာ ၿမစ္ေရၿပင္ေအာက္မွ ဗလံုးဗေထြးအသံတို႔သည္ ယၡဳအခါ ယၡင္ကထက္ ပို၍ၿပတ္သားပီၿပင္စြာၿဖင့္ ၿမစ္ေရၿပင္အထက္သို႔ ၾကြတက္လာေလသည္။ သို႔ေသာ္ အသံတို႔မွာ ေၾကကြဲေဆြးေၿမ့မႈအား အက္သံစြက္ထားေသာ တိုးမွ်င္းမွ်င္းအသံငယ္ကေလးမ်ား မွ်သာၿဖစ္၍ ပို၍ၾကည္လင္ၿပတ္သားေသာ အသံကိုရ႐ွိရန္ သူ႔နား႐ြက္ေတြကို ညီွစို႔စို႔ေရၿပင္ေပၚသို႔ တတ္နိုင္သေလာက္ အနီးဆံုးကပ္၍နားေထာင္ယူရသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ တၿဖည္းၿဖည္းႏွင့္ အသံေတြက သဲကြဲလာခဲ့သည္။ ေအာ္…ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ စကားေၿပာေနခဲ့တာကိုး။
“ၿမစ္၀ကၽြန္းေပၚအနီး
အႀကီးစားမုန္တိုင္း၀င္နိုင္သည္။
ေ၀းလြန္း၍ မေၿပာနိုင္ဘူးလား။
အခ်ိန္မွီေၿပးလွ်င္ လြတ္နိုင္ပါသည္။”
ဒီကေလး ဘာေတြေၿပာေနပါလိမ့္ဟု အေသအခ်ာနားစြင့္ရင္း သူ႔နားရြက္ေတြကို ေရထဲအထိ ဆြဲႏွစ္ၿပစ္လိုက္သည္။
“အေလာင္းေလးမ်ား ေဖြးလို႔စီီ
ၿမစ္ညွာ႐ုိးတစ္ေလွ်ာက္ဆီ
ေရေပၚမွာ ဗိုက္ႀကီးေဖာင္း
ငါတို႔ ပူစီေပါင္း”
သူအခုမွ သေဘာေပါက္သြားသည္။ ေရထဲက ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ စာအံေနတာကိုး။ ေရထဲတြင္ ဦးတည္ရာမဲ့ ေၿမာပါေနသည့္တိုင္ ဒီကေန႔ ေက်ာင္းေတြဖြင့္ၾကတာ ထိုကေလး သိေနပံုရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူရတဲ့သင္ခန္းစာေတြကို ႐ြတ္ဆိုေနတာေပါ့။ ထို႔ေနာက္ ကေလးငယ္က ၀မ္းနည္းသြားသလိုႏွင့္ စာအံသံကို ရပ္ၿပစ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ တခဏအၾကာတြင္ေတာ့ ႐ႈိက္သံေရာေနေသာ ထိုကေလး၏ စာအံသံ တဖန္ထြက္ေပၚလာၿပန္သည္။
“႐ြာနံေဘးက ေခ်ာင္းကေလး
ေဖာင္ေၿမာလာသည္။
သားတို႔လည္း ေၿမာလာသည္။
မည္သူမွ် မဆယ္ၾက။” ….ဟင့္…ဟီး..အီး
ဆက္လက္၍ ႐ြတ္ဆိုရန္ အားအင္က်န္႐ွိပံု မေပၚေတာ့ေသာ ကေလးငယ္သည္ စာအံသည္ကို ခ်က္ခ်င္းရပ္၍ ႐ႈိက္ႀကီးတစ္ငင္ ငိုေႀကြးပါေတာ့သည္။ သိပ္မၾကာလိုက္။ ထိုကေလးငယ္၏စာအံသံကို အားက်၍လား၊ သို႔မဟုတ္ ထိုကေလးငယ္အား ၀ိုင္း၀န္းႏွစ္သိမ့္ခ်င္သည္လားေတာ့ မေၿပာတတ္။ ေရၿပင္၏ အၿခားအၿခားေသာ အရပ္တို႔၌တြင္လည္း အၿခားေၿမာက္မ်ားလွစြာေသာ ကေလးငယ္တို႔၏ စာအံသံတို႔ ဟိုတစ္ပြက္ဒီတစ္ပြက္ၿဖင့္ ဆူညံစြာ ထြက္ေပၚ၍လာေတာ့သည္။
“ညအခါ လသာသာ
ေရနစ္ေသမလား
ငတ္ေသမလား”
“တစ္၊ႏွစ္ ကိုနာဂစ္
သံုး၊ေလး လြတ္ေအာင္ေၿပး
ငါး၊ေၿခာက္ ေရထဲေရာက္
ခုႏွစ္၊႐ွစ္ မသာၿဖစ္
ကိုး၊တစ္ဆယ္ ၀႒္ကၽြတ္တယ္။”
“ဘယ္ကလာသလည္း။
ဘယ္နယ္ကလည္း။
အလယ္ကလူ
အသားၿဖဴ၏။
ခင္ဗ်ားအလွဴ
တစ္ၿပားမ႐ႈရ”
“အစားအစာ ၀ါးစားပါ
အသားပါသလား။
ငါးပါသလား။
ဘီစကစ္ပါသလား။
ဘာပဲပါပါ ထားခဲ့ပါ။”
“ဟိုဘက္ကမ္းက ဗိုက္ပိန္ပိန္
ဒီဘက္ကမ္းကဗိုက္ပိန္ပိန္
အမိုးအကာမဲ႔ေနတဲ့
မႏွင္းတို႔အိမ္။”
“ဖိုးေ႐ႊႀကီး ဖိုးေ႐ႊႀကီး
အလြန္ယုတ္တဲ့ ဖိုးေ႐ႊႀကီး
ဖိုးေ႐ႊႀကီးက မိုက္တိုင္ထူ
ေခြးအႀကီးနဲ႔တူ
တူပါသကြဲ႔ မယံုၿငား
ဒီမွာၾကည့္ပါလား။”
“ တနဂၤေႏြ၊ တနင္းလာ
ဗိုက္ေမွာက္ေမွ်ာ္ေနတာ
အဂါၤ၊ ဗုဒၶဟူး
ေရာက္လုတစ္ဦးဦး
ၾကာသပေတး၊ ေသာၾကာ
တစ္ေယာက္မွ ေပၚမလာ
စေနမွာေသခ်ာသြား ဘယ္သူမွမလာအား။”
“မုန္တိုင္းကို စကၠဴကပ္
အၾကံပက္စက္ တို႔အေပၚတင္
ပလႅင္ေပၚက ေမ်ာက္မူး
ဆင္းမလာေတာ့ဘူး
အာဏာ႐ူး
အာဏာ႐ူးကို ေခြးေတြယက္
ေမွာင္မိုက္မွာအူ
အူသူေတြ အစာလုၾက
ငါတို႔ကိုဆြဲ တြဲလဲ
တြဲလဲရယ္ ငိုတိုင္း
မိုးေတာင္ကမိႈင္း
မုန္တိုင္း……..”
ဤသို႔ၿဖင့္ စာသင္ခန္းေတြထဲ အၿပိဳင္အဆိုင္ စာေတြအံေနၾကသလို ၿမစ္ၿပင္ႀကီးတစ္ခုလံုး ကေလးတို႔၏ စာအံသံမ်ားၿဖင့္ ဆူညံပြက္ေလာ႐ုိက္သြားခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ တစ္စံုတစ္ခုက ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္းစုပ္ယူသြားသလို စာအံသံတို႔ တၿဖည္းၿဖည္းၿဖင့္ ေ၀း၍သြားၾကၿပန္သည္။ ညကလည္း အေတာ္နက္လွၿပီ။ ကေလးေတြ ေမာသြားၾကၿပီ ထင္သည္။ သူတို႔ေလးေတြ အိပ္ယာ၀င္ၾကေတာ့မည္။
သူေတြးေနလို႔မွ မဆံုးေသး။ သူ႔ေ႐ွ႕တြင္ တခ်ိန္လံုး ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းေနခဲ့ေသာ ေရၿပင္ႀကီး ငရဲမွ ေခ်ာ္ရည္ေတြ စိမ့္ထြက္လာသည့္အလား ဟိုဟိုဒီဒီ ပြက္ရာေလးမ်ားထလာသည္။ သူစိုက္ၾကည့္ေနစဥ္အတြင္း ထိုလိႈင္းပြက္ကေလးမ်ား အခ်င္းခ်င္းေပါင္းဆံုသြားၾကၿပီး အ႐ြယ္အစား အေတာ္ႀကီးမားေသာ ေရဘ၀ဲႀကီးတစ္ခုၿဖစ္လာသည္။ ေအာ္…ကေလးေတြ လူစုေနၾကတာကိုး။ ထို႔ေနာက္တြင္ကား ထိုေရဘ၀ဲႀကီးအတြင္းမွ က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံႀကီးတစ္ခု ၿမိဳင္ဆိုင္စြာ ထြက္ေပၚလာေတာ့သည္။
ထိုအသံကား အၿခားမဟုတ္။ စာသင္ခန္းေတြထဲ ဆရာမက အေ႐ွ႕မွတိုင္ၿပီးတိုင္း အေနာက္မွ ကေလးမ်ားတက္ညီလက္ညီၿဖင့္ လိုက္လံ ႐ြတ္ဆိုၾကေသာ အသံလို ကေလးမ်ား စုေပါင္းစာအံရာမွ ထြက္ေပၚလာေသာ စုေပါင္းစာအံသံႀကီးပင္ ၿဖစ္သည္။
“ဘဘ၀၀ ထလို႔က
ဘဘနိုင္ၿပီဗ်
ကပါကပါ ဘဘရာ
ဘဘေခတ္ေလဗ်ာ
မဲလိမ္ေတြကို အမွန္ၿပ
ဘဘအၾကံပိုင္ပါ့။
သူမ်ားေတြ မသာၿဖစ္တာ
ဘဘနဲ႔ မဆိုင္ပါ
မုန္တိုင္းေတြ ဘယ္လိုသည္းသည္း
ဘဘနိုင္ဖို႔ပဲ။
ဘဘ၀၀ စိတ္ဓါတ္က်
အေနာက္က Pressure ရ
သူမ်ားအကူ မယူခဲ့တာ
ဘဘေစတနာ
မလုပ္ေပးတာ တစ္ခုကလြဲ
ဘဘသတိၱခဲ
နိုင္ငံၿခားေငြၿမင္ေသာအခါ
ဘဘစိတ္ေၿပာင္းလာ
အားရပါးရလာလွဴကြဲ႔
ဘဘအိတ္ထဲထည့္။
ဘဘ၀၀ ထပ္လို႔က
ဘဘခိုင္ၿပီဗ်
လုပါယက္ပါ ဘဘရာ
ဘဘ ေခတ္ေလဗ်ာ
ၿမစ္ၿပင္မွာေတာ့ အညီွေတြထ
ပုပ္ပုပ္ပြပြ အနံ႔အသက္ရ
ဘဘကေတာ့ ဆက္လို႔က
ဘဘဘယ္ေတာ့မွ ကလို႔မ၀”
ေနာက္ဆံုး သင္ခန္းစာ အ႐ွည္ႀကီးကို စုေပါင္း၍႐ြတ္ဆိုလုိ႔ အၿပီးမွာေတာ့ ေရၿပင္ႀကီးတစ္ခုလံုး ၿပန္လည္တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္သြားၿပန္သည္။ ေနာက္ထပ္စာအံသံမ်ား ထြက္ေပၚလာနိုး၊ ေပၚလာနိုးၿဖင့္ အခ်ိန္အတန္ၾကာသည္အထိ သူေစာင့္ဆိုင္း၍ ေနခဲ့ေသာ္လည္း ညီွစို႔စို႔ေရၿပင္ကို ေလတိုးေသာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္အသံမွလြဲ၍ မည္သည့္အသံမွ ထပ္၍ေပၚမလာေတာ့။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူတို႔ေလးေတြ တကယ္အိပ္ယာ၀င္သြားၾကၿပီ။ ၎တို႔အား ဟိုဟိုဒီဒီ သယ္ေဆာင္သြားလာေနေသာ ၿမစ္ၿပင္က်ယ္ႀကီးထဲ စုန္ဆန္ေၿမာပါရင္း ကေလးငယ္တို႔ နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း အိပ္ေမာက်သြားၾကေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ ၎တို႔၏ အိပ္မက္မ်ား အတြင္းတြင္ေတာ့ မၿပီးၿပတ္ေသးေသာ သင္ခန္းစာမ်ားကို ကေလးတို႔ ဆက္လတ္႐ြတ္ဖတ္ေနၾကဦးမည္ ထင္သည္။
ဘ၀တစ္ပါးသို႔ ေၿပာင္းေ႐ႊ႕သြားၾကၿပီၿဖစ္၍ အနည္းငယ္လိုက္လံ ေၿပာင္းလည္းသြားပံုရေသာ သင္႐ုိးညႊန္းတမ္းအသစ္မွ သင္ခန္းစာ အသစ္တို႔ၿဖင့္ ကေလးတို႔ တိတ္ဆိတ္စြာ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကေလၿပီ။
ဇြန္လေရာက္ၿပီ။ ေက်ာင္းမ်ားလည္း ဖြင့္ၾကၿပီ။ သို႔မဟုတ္ ေက်ာင္းအခ်ိဳ႕ဖြင့္ၾကၿပီ။ အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ေသာ ေဒသတို႔၌တြင္ကား ဖြင့္စရာေက်ာင္းမ်ားသာ႐ွိ၍ ေက်ာင္းလာအပ္ေသာ ကေလးမ်ား မ႐ွိ၍လည္းေကာင္း၊ ကေလးမ်ား ေက်ာင္းလာအပ္ၾကေသာ္လည္း ၎တို႔အား လက္ခံမည့္ေက်ာင္းမ်ား ေပ်ာက္ဆံုးေနၾက၍လည္းေကာင္း၊ ေက်ာင္းေရာကေလးပါ အစအန ႐ွာမရေတာ့၍လည္းေကာင္း ေက်ာင္းမ်ား မဖြင့္ၿဖစ္ၾကေသး။ သို႔မဟုတ္ ေက်ာင္းမ်ား မဖြင့္နိုင္ၾကေတာ့။
မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ ဧရာ၀တီၿမစ္႐ုိးတစ္ေလွ်ာက္တြင္ကား ကေလးငယ္တို႔၏ စာအံသံ မဆိတ္သုန္းခဲ့။
အၿဖစ္အပ်က္မွန္ကို သိ႐ွိပံုမရေသာ ဇြန္လကေတာ့ ကေလးငယ္တို႔၏ စာအံသံၾကားၿပီးသည္ ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ စိတ္ခ်စြာ အိပ္ယာ၀င္ႏွင့္ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ထိုမရဏအိပ္မက္ေပါင္းမ်ားစြာ ပါ၀င္ေသာ အနက္ေရာင္ မွတ္တမ္းႀကီးအား အစမွ အဆံုးတိုင္ အေသးစိတ္သိေနၿပီးၿဖစ္ခဲ့ေသာ သူ႔အဖို႔ကား အဘယ္သို႔လွ်င္ အိပ္ေပ်ာ္နိုင္မည္နည္း။ ဤေနရာ၊ ဤေဒသ၌ သူ႔အဖို႔အိပ္စက္ရန္ ဒီတစ္သက္ ၿဖစ္နိုင္မည္မထင္ေတာ့။
မၾကာမီ အာ႐ုဏ္တက္ေတာ့မည္။ ထိုအခါ ကေလးမ်ားထ၍ စာအံၾကဦးမည္ ထင္သည္။ သူ႔အေနႏွင့္ကလည္း ထိုစာအံသံတို႔ကို ထပ္မံၾကားခ်င္ေနၿပန္သည္။ ထို႔အၿပင္ ထိုစာအံသံတို႔ ထပ္မံထြက္ေပၚလာရန္ သူ ဒီေနရာမွာ ဆက္႐ွိေနဖို႔ကလည္းလိုအပ္သည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကေလးမ်ား စာအံခ်ိန္၌ တစ္စံုတစ္ေယာက္သည္ နားေထာင္သူအၿဖစ္ ႐ွိေနရလိမ့္မည္ဟု အဆို႐ွိသည္ မဟုတ္လား။
(ထို႔အၿပင္)
ႏွစ္စဥ္ ဇြန္လေရာက္တိုင္း ကေလးမ်ား မပ်က္မကြက္ စာအံေနၾကရန္ အၿမဲတမ္းလံႈ႔ေဆာ္ ေစာင့္ၾကည့္ေပးေနဖို႔ဆိုတာ သူ႔လို ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ မၿဖစ္မေန လုပ္ေဆာင္ေပးရမည့္ တာ၀န္ပင္ မဟုတ္ပါလား။
<မင္းတေစ>
