<<<ထမင္းရွင္ကို ၾကင္နာလွည့္ပါ>>>
အရွင္သံ၀ရာလကၤာရ (ဓမၼပိယဆရာေတာ္)

ရင္မွာအၾကင္နာရွိတာ ေကာင္းတဲ႔အစဥ္အလာ အၾကင္နာတရား ရင္မွာပြား အေကာင္းျမတ္ဆံုး စိတ္ထား။ တို႔ဗုဒၶဘုရားျဖစ္ရတာ မဟာ က႐ုဏာေၾကာင့္ရယ္ပါ၊ သတၲ၀ါေတြကို အလြန္သနား ဘုရားျဖစ္ေအာင္ သူႀကိဳးစား။ဘုရားျဖစ္ေတာ့ သူကယ္တင္ ဒုကၡအေပါင္းလြတ္ ေၾကာင္းပင္ ေဟာျမြက္ေခြၽတဲ့ အၿမိဳက္တရား ဒုကၡခပ္သိမ္း ၿငိမ္းေစသား။ အၾကင္နာတရားရဲ႕အစြမ္းဟာ ဘုရားတစ္ဆူေတာင္ျဖစ္ႏိုင္တာ အၾကင္နာတရားအစဥ္သာပြား စြမ္းအားႀကီးသူျဖစ္ေစသား . . .။

စိတ္ရဲ႕သဘာ၀က ဟိုအာ႐ံုကူး၊ ဒီအာ႐ံုကူး၊ ဟိုေတြး၊ ဒီေတြး၊ ဟိုႀကံ၊ ဒီႀကံပဲ။ ေကာင္းတဲ့အခါလည္း ေကာင္းတယ္။ဆိုးတဲ့အခါလည္း ဆိုးတယ္။ စိတ္ကူးတာ၊ေတြးတာ၊ႀကံတာကို '၀ိတက္'လို႔ေခၚတယ္။ ၀ိတက္ရဲ႕က်က္စားႏိုင္တဲ့ နယ္ပယ္က အက်ယ္ႀကီးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေျခာက္ေနရာပဲရွိတယ္။ အဲဒီ ေျခာက္ေနရာရဲ႕အျပင္ဘက္ကို ေက်ာ္ၿပီးေတာ့ သူထြက္လို႔မရဘူး။

တခ်ဳိ႕က ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္ပဲေတြးတယ္။ ဒါကို'ကာမ၀ိတက္'လို႔ေခၚတယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ သူ႔အတြက္ပါေတြးတယ္။ ဒါကို'ေနကၡမၼ၀ိ တက္' လို႔ေခၚတယ္။တခ်ဳိ႕က သူတစ္ပါးပ်က္စီးရာပ်က္စီးေၾကာင္းပဲေတြးတယ္။ ဒါကို 'ဗ်ာပါဒ၀ိတက္' လို႔ေခၚတယ္။တခ်ဳိ႕က သူတစ္ပါး ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္းပဲေတြးတယ္။ ဒါကို'အဗ်ာပါဒ၀ိတက္'လို႔ေခၚတယ္။တခ်ဳိ႕ သူတစ္ပါးကို ႏႇိပ္စက္ဖို႔၊ ညႇဥ္းပန္းဖို႔၊ ဒုကၡေပးဖို႔ပဲ ေတြးတယ္။ဒါကို '၀ိဟဒသာ၀ိတက္' လို႔ေခၚတယ္။တခ်ဳိ႕က သူတစ္ပါးကို ကူညီဖို႔၊ေစာင့္ေရႇာက္ဖို႔၊ ကယ္တင္ဖို႔ပဲေတြးတယ္။ ဒါကို 'အ၀ိဟ ဒသာ၀ိတတ္'လို႔ေခၚတယ္။ အ၀ိဟဒသာဆိုတာ က႐ုဏာပဲ။

က႐ုဏာဆိုတာ ပါဋိေ၀ါဟာရပဲ။ သူ႔ရဲ႕အဓိပၸာယ္က ဒုကၡေရာက္ ေနတဲ့သူေတြကိုျမင္ရတဲ့အခါ လူေကာင္း၊ သူေကာင္းတို႔ရဲ႕စိတ္ႏႇလံုးကို တုန္လႈပ္သြားေစတဲ့သေဘာဟာ က႐ုဏာလို႔ဆိုတယ္။ဒုကၡေရာက္ေန သူေတြကိုဒီအတုိင္းမၾကည့္ရက္ဘူး၊ မျမင္ရက္ဘူး၊ လ်စ္လ်ဴမ႐ႈ ရက္ဘူး၊ မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္မလုပ္ရက္ဘူး။ ေရာက္ဆဲဒုကၡေတြကေနလြတ္ေျမာက္ သြားေအာင္ကယ္ဆယ္တယ္၊ ေစာင့္ေရွာက္တယ္၊ ကူညီ တယ္၊ အားလံုးအဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးတယ္။ ဒါက႐ုဏာပဲ။

ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြရဲ႕ ဒုကၡေတြကိုဖ်က္ဆီးေပးတာ၊ ဖယ္ရွားေပးတာ၊ က႐ုဏာ၊ မိမိရဲ႕သနားၾကင္နာမႈကို ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕အေပၚမႇာ ျဖန္႔ၾကက္ေပးတာ၊မိမိရဲ႕အၾကင္နာတရားကိုဒုကၡသည္ေတြရဲ႕အေပၚမႇာ ေႏြးေထြးစြာ လႊမ္းၿခံဳေပးတာ က႐ုဏာ၊ ဒီလိုလည္းစာကဖြင့္ဆို တယ္။ အစားဆင္းရဲရင္ အစားမဆင္းရဲေအာင္၊ အစားခ်မ္းသာေအာင္လုပ္ေပးတာ၊အေနဆင္းရဲရင္ အေနမဆင္းရဲေအာင္၊ အေနခ်မ္းသာ ေအာင္လုပ္ေပးတာ။ အၾကင္နာမ်က္လံုး၊ အၾကင္နာစကားလံုး၊ အၾကင္နာလက္တို႔ျဖင့္ ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏႇာေလးေတြၿပံဳးလာေအာင္ ကိုယ္စိတ္ႏႇစ္ပါးခ်မ္းသာေအာင္လုပ္ေပးတာ က႐ုဏာပါပဲ။

အ၀ိဟဒသာေခၚတဲ့ က႐ုဏာတရား၊ အၾကင္နာတရားဟာအလြန္ျမင့္ျမတ္တဲ့တရားပါ။ မဟတၲမဂႏၶီရယ္လို႔ အိႏၵိယရဲ႕ 'မဟာ၀ိညာဥ္ေတာ္ ႀကီး'၊ တစ္ကမၻာလံုးက အေလးအျမတ္ျပဳရတဲ့သူေတာ္စင္ႀကီးျဖစ္ခဲ့တာ သူ႕ႏွလံုးသားထဲက က႐ုဏာတရားေၾကာင့္ပါ။

သုေမဓာရေသ့ေလးဟာ သူမ်ားလို တစ္ကိုယ္ေကာင္းစိတ္ဓာတ္နဲ႔သာဆိုရင္ ေဂါတမဗုဒၶရယ္လို႔ဘုရားျဖစ္လာစရာအေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ဒီပကၤရာဘုရားရွင္ရဲ႕ေနာက္ေတာ္ပါးမွာ ရဟႏၲာတစ္ဆူအေနနဲ႕ လိုက္ပါသြားခ်င္ရင္ ရႏိုင္တဲ့အခြင့္အေရး သူ႔မႇာအျပည့္ရွိေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီသူ႕ကိုယ္ပိုင္အခြင့္အေရးကိုလက္လႊတ္အဆံုး႐ံႈးခံလိုက္ပါတယ္။ သတၲ၀ါေတြကိုသိပ္သနားတတ္တဲ့ 'မဟာက႐ုဏာေတာ္' အၾကင္နာတရားေၾကာင့္ပါပဲ။

ဘုရားဆိုတာ သာမန္လူသားကေနမႇ ဘုရားျဖစ္ရတာပါ။ သာမန္လူသားတစ္ေယာက္ကို သံုးေလာကထြတ္ထား သဗၺညဳဘုရားျဖစ္ေအာင္ ထုဆစ္ဖန္ဆင္းေပးလိုက္တာဟာ က႐ုဏာတရားပါ။ သာမန္က႐ုဏာေတာ့လည္းမဟုတ္ပါဘူး။ သိပ္ၿပီးေတာ့အင္အားႀကီးတဲ့က႐ုဏာမို႕ 'မဟာ'တပ္ၿပီး 'မဟာက႐ုဏာ' လို႔တင္စားေခၚၾကပါတယ္။ ေလာကမႇာ အခက္ခဲဆံုးအရာဟာဘုရားျဖစ္ဖို႔ပါ။ အဲဒီလိုအခက္ခဲဆံုးျဖစ္တဲ့ ဘုရားလိုပုဂၢိဳလ္ထူး၊ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ႀကီး ဘ၀မ်ိဳးကိုေတာင္ က႐ုဏာသြန္းေလာင္းပံုထုႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီေလာက္စြမ္းပါတယ္။

'အတၲ' ကို တဏွာ၊ မာန၊ ဒိ႒ိ တို႔နဲ႔ထူေထာင္ပါတယ္။ 'ပရ' ကိုေတာ့ က႐ုဏာနဲ႔ထူေထာင္ရပါတယ္။အၾကင္ နာတရားနဲ႔ထူေထာင္ရပါ တယ္။ တဏွာ၊ မာန၊ ဒိ႒ိ အားႀကီးတဲ့သူဟာ 'အတၲ' ကိုပဲထူေထာင္ပါတယ္။ 'ပရ' ကိုမသိက်ဳိးကြၽံျပဳထားပါတယ္။ 'ပရ' ဆိုတာ တဏွာ၊ မာန၊ ဒိ႒ိတို႔က အျပင္အပျဖစ္တဲ့လူမ်ဳိးစု၊ ေဆြမ်ိဳးစု၊ ရပ္ရြာ၊ ၿမိဳ႕နယ္၊ တိုင္းျပည္နဲ႔အတူ တစ္သီး၊ ပုဂၢလတို႔လည္းပါ၀င္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ လိုပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးေတာင္မွအၾကင္နာတရားနဲ႕ထူေထာင္လို႔၊တည္ေဆာက္လို႔ရတယ္ဆိုရင္ က်န္တာေတြကေတာ့ ေျပာစရာမရႇိေတာ့ပါဘူး။ တကယ္လိုအပ္တာက အၾကင္နာတရားပါ။ ၾကင္နာသနားတတ္တဲ့ႏွလံုးသားပါ။

အၾကင္နာတရားရဲ႕ စြမ္းအားေတြကိုေျပာရတာမ်ားသြားပါၿပီ။ အခုေဆာင္းပါးရဲ႕လိုရင္းဦးတည္ရာကိုေျပာပါေတာ့မယ္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးဆို တာ ဆန္ကိုအဓိကထားစားတဲ့လူမ်ိဳးပါ။ ရန္ကုန္သူ၊ ရန္ကုန္သားေတြလည္း ဆန္ကိုပဲစားၾကတာပါ။ တစ္နည္းဆန္စားတယ္ဆိုတာ ထမင္းစားတာကိုေျပာခ်င္တာပါ။ ရန္ကုန္တစ္ၿမိဳ႕လံုး ဘယ္ဆန္စားၾကတာလဲဆိုေတာ့ အမ်ားစုက ဧရာ၀တီတိုင္းဘက္ကဆန္ကိုစားၾက တာပါ။ ဒီေတာ့ဧရာ၀တီတိုင္းကလယ္သမားေတြဟာ ရန္ကုန္သူ၊ ရန္ကုန္သားတို႔ရဲ႕ ဆန္ရွင္၊ထမင္းရွင္ေတြပါ။

'ထမင္းရွင္ပါ' ဆိုတဲ့စကားလံုးကေတာ့ အႏုပညာေလာကသားေတြ အမ်ားဆံုးသံုးတဲ့ စကားလံုးပါ။ အႏုပညာ ရွင္အမ်ားစုလည္းသူတို႔ ထမင္းရွင္ေတြကိုၾကင္နာေနၾကတာေတြ႕ေနရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူငယ္အဆုိေတာ္စူပါအခ်ဳိ႕ထြက္မလာလို႔လည္း ဂ်ာနယ္စာမ်က္ႏွာေတြမွာ အသံေတြၾကားေနရပါတယ္။ တကယ့္ရင္ထဲ၊အသည္းထဲက ၾကင္နာၾကရမွာပါ။ တကယ္လိုအပ္တာေတြကိုျဖည့္ဆည္းေပးၾကရမွာပါ။

ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးကိစၥေတြက ႏွစ္ခ်ီ၊ လခ်ီလုပ္ၾကရမွာပါ။ စားစရာေလးေပး၊ ၀တ္စရာေလးေပးေန႐ံုေလာက္န႔ဲမလံုေလာက္ပါဘူး။ အဓိက၊ကေနစရာပါ။ လူေနအိမ္၊ ေဆး႐ုံ၊ စာသင္ေက်ာင္း၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းစတဲ့ အေဆာက္အအုံကိစၥေတြစဥ္းစားရပါမယ္။ 'စား၀တ္ေန ေရး' ဆိုတဲ့အတိုင္း အစား၊ အ၀တ္ၿပီးေတာ့ ေနေရးအတြက ္စီစဥ္ၾကရပါမယ္။ လိုအပ္တာေတြကို အၾကင္နာတရားလက္ကိုင္ထားၿပီး ၀ိုင္း၀န္းထူေထာင္ေပးၾကရပါမယ္။ အမႇန္တကယ္လိုအပ္တာေတြက လယ္ထြန္စက္၊ ဓာတ္ေျမၾသဇာ၊ ဒီဇယ္ဆီ၊ ပဲ့ေထာင္ေလွစသည္တို႔ ျဖစ္ေၾကာင္း ႏိုင္ငံပိုင္သတင္းစာမ်ားရဲ႕ေဖာ္ျပခ်က္မွာပါရွိပါတယ္။

အဓိကက သူတို႔ဘ၀သူတို႔ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္၊ ႐ုန္းကန္ႏိုင္ေအာင္၊ ထူေထာင္ေပးဖို႔၊ တည္ေဆာက္ေပးၾကဖို႔ပါပဲ။တစ္ေယာက္အားနဲ႔မရ၊ တစ္ေသာင္းအားနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ရႏိုင္ပါတယ္။ အစုအဖြဲ႕ေတြစုဖြဲ႕ၿပီးေတာ့ တစ္ဖြဲ႕တစ္ရြာ၊ တစ္ဖြဲ႕တစ္ရြာစသည္ျဖင့္ လိုအပ္တဲ့ထူေထာင္ ေရး၊ တည္ေဆာက္ေရးလုပ္ငန္းေတြလုပ္သြားၾကရင္သိပ္ေကာင္းပါမယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကလူအမ်ားစုဟာ 'ေပၚဆန္း' မႇစားၾကတာပါ။ ထမင္းကို ၾကင္နာၾကသလို ထမင္းရွင္ကိုလည္း ၾကင္နာၾကဖို႔လိုပါတယ္။ 'ထမင္းရွင္ကို ၾကင္နာလွည့္ပါ'လို႔ အားလံုးကို ဖိတ္ေခၚလိုက္ခ်င္ ပါတယ္။

Ref : BiweeklyEleven